مقاله ترجمه خط تلفن قرمز دارای 28 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است
فایل ورد مقاله ترجمه خط تلفن قرمز کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه و مراکز دولتی می باشد.
این پروژه توسط مرکز مرکز پروژه های دانشجویی آماده و تنظیم شده است
توجه : در صورت مشاهده بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله ترجمه خط تلفن قرمز،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد
بخشی از متن مقاله ترجمه خط تلفن قرمز :
ترجمه متون تخصصی
(صفحات 290- 281)
خط تلفن قرمز
گیل بلیچ
تعریف
خطوط تلفن قرمز ، از آغازشان در سال 1968 به رشد در تعداد و وضوح مفهومی عملکردها و اهدافشان ادامه داده اند . خطوط تلفن قرمز ، خدمات تلفنی اضطراری برای افراد در بحران هستند که یک گوش شنوا و در مواقع لزوم ، ارجاع به سازمانها و حمایت هایی تخصصی را فراهم می کنند . هدفشان کمک به تلفن کننده در حل مناسب بحران جاری و بحرانهای آینده با بسیج کردن مهارت های حل مشکلش می باشد . گوش دادن ، فهمیدن و فراهم کردن حمایت بخش های مهم این فرآیند هستند . خدمات خط تلفن قرمز که توسط بیمارستانها ، سازمانهای سلامت روان ، دانشکده ها و غیره تاسیسی شده اند ، ویژگیهای مشترک زیر را دارند : 1 ) آنها در طول تعطیلات و ساعات شب ، زمانی که موسسات حمایتی رایج بسته هستند ، فعالیت می کنند .2 ) در آنها کارمندان غیر حرفه ای و فرا حرفه‌ای کار می کنند .3 ) آنها تماس هایی از هر کس در جامعه و در مورد هر موضوعی که تلفن کننده ارائه کند را می پذیرند و 4 ) آنها توصیه ، اطلاعات و خدمات ارجاعی ارائه می کنند .
تاریخچه
تاریخچه خطوط تلفن قرمز کوتاه است تا جائیکه قدیمیترین آنها به ندرت عمرشان به یک دهه می رسد . یکی از اولین خطوط تلفن قرمز از مرکز جلوگیری از خودکشی لوس‌آنجلس شکل گرفت . در پاسخ به افراد مشکل دار که با گستره وسیعی از مشکلات عاطفی و اجتماعی تماس می گرفتند ، این مرکز محدوده فعالیت های خود را گسترش داد تا رویا رویی با هر مشکلی را – از تنهایی تا حاملگی تا مصرف مواد – که تماس گیرنده عنوان می کند ، در برگیرد . خطوط تلفن قرمز به سرعت در تمام ایالات متحده گسترش یافت . بعضی از آنها توسط سازمانهای دولتی و خصوصی راه اندازی شد . بقیه نیز با سرمایه های کم راه اندازی شد که خودشان را به عنوان قسمتی از جریان ضدفرهنگی می‌دانستند و پول ها و مداخلات درمانی ، متخصصان سلامت روان را رد می کردند. در حال حاضر، خطوط تلفن قرمز به حضور خود در جامعه ادامه می دهد و بیشتر با تعریف سنتی سلامت روان یکپارچه می شود .
فن
خدمات تلفن قرمز ، در مدل مداخلات که توسط جرالد کاپلان ( 1961 ) حمایت شد ، بسیار مورد قبول واقع شده است . بر طبق عقیده کاپلان ، یک بحران . زمانی رخ می دهد که یک فرد با مانعی برسر راه اهداف مهم زندگی برخورد می کند که به نظر می آید با به کار بردن روش های حل مشکل مرسوم او غیر قابل رفع باشد . یک دوره ای از نابسامانی رخ می دهد که در طی آن فرد تلاش های ناموفق زیادی برای حل مشکل انجام می دهد تا اینکه سرانجام نوعی سازگاری به دست می آید . مداخله بحران ، یک سری فعالیت هایی است که طراحی شده اند تا به گونه ای بر مرحله بحران اثر بگذارند که نتیجه سازگارانه تری ، چیزی که فرد دارای مشکل به آن بیشترین علاقه را دارد ، رخ می دهد . راه حل مطلوب بحران جاری باید مکانیسم های رویا رویی را به گونه ای قوی کند که فرد بتواند با بحرانهای آینده هم بهتر کنار بیاید .
خطوط تلفن قرمز با استفاده از نظریه مداخله در بحران به عنوان یک اصل جامع ، تلاش دارد تا برای یک فرد حمایت های متعدد و متنوعی را که برای را حل موفقیت آمیز بحران او لازم است ، فراهم کند . فنون خاص مداخله توسط راپاپورت ( 1962 ) مشخص شده است . متخصص بحران باید 1 ) مشکلی را که منجر به تماس برای کمک شده است را روشن سازد . 2 ) پذیرش روشنی از احساس نابسامانی ( احساسات ، حالات ) ، نگرش های غیرمنطقی و پاسخهای منفی داشته باشد . 3 ) از منابع بین فردی و سازمانی ، برای فراهم کردن حمایت استفاده کند و انرژی خود را بسیج کند تا به دیگران دسترسی داشته باشد . و 4) بداند که او تنها منبع در دسترس نیست . راپاپورت همچنین چهار اصل گسترده که یک متخصص می تواند بعد از درک و توافق بر سر مشکل از
آنها استفاده کند را فهرست کرده است : 1) تمرکز صریح روی بحران را حفظ کنید . 2 ) با مهارت شناختی کمک کنید 3) اطلاعات و آموزش های پایه را ارائه دهید . 4) پلی به منابع دیگر جامعه بزنید . فهرست اولیه راپایورت عموما از ارائه حمایت عاطفی و مشاوره به یک فرد صحبت می کند ، در حالیکه فهرست دوم او در رابطه با آشنا کردن فرد با اطلاعات است . این دو عملکرد ( مشاوره و ارائه اطلاعات ) هسته خدمات خطوط تلفن قرمز هستند که به افراد در بحران ارائه می شود .
در مقایسه با درمانهای دیگر که به طور مرسوم چهره به چهره برگزار می شوند خطوط تلفن قرمز ، منحصرا برای دستیابی به افرادی که در بحران هستند ، مناسب است . خطوط تلفن قرمز می توانند تماس را بدون انتظار برای یک قرار ملاقات ، توسط تلفن برقرار کنند ؛ آنها همچنین می توانند در تعطیلات و شبها ، زمانهایی که اغلب سازمانهای یاری دهنده ، غیرقابل دسترس هستند ، در دسترس باشند . خطوط تلفن قرمز از دیگر روش های درمانی فرق می کند ، زیرا آنها گمنامی مراجعانشان را، که مخصوصا برای جمعیت نوجوان جذاب است ، حفظ می کنند و برای مراجع کنترل زیادی بر فرایند فراهم می کنند ، طوری که او می تواند هر وقت که خواست ، تلفن را قطع کند .
کابردها
عملکرد اصلی خطوط تلفن قرمز ، فراهم کردن خدماتی برای افرادی است که در غیر اینصورت خود را در معرض مراقبت متخصصان سلامت روان قرار نمی دهند . خطوط تلفن قرمز یک جایگزین برای درمان رودر رو نیست ولی به شکل امیدوارانه ای ، یک نقطه ورود به شبکه ارائه سلامت روان محسوب می شود . تماس گیرنده معمول خطوط تلفن قرمز ، یک فرد نوجوان است که تنها یا افسرده است یا در ارتباط با خانواده یا دوستان مشکل دارد و به یک سازمان اجتماعی آشنا برای مشاوره پا نمی گذارد .
سوالات در مورد تاثیر خدمات خطوط تلفن قرمز به وجود آمده و تلاش هایی نیز برای ارزیابی متخصصان این خدمات صورت گرفته است ( تنلی ، 1972 ؛ بلنگر ،1973 ) . اما به علت مشکلاتی که در دستیابی به نمونه های تماس گیرنده همکاری خطوط تلفن قرمز و ابزار اندازه گیری دقیق وجود دارد ، مطالعاتی صورت نگرفته است .
ازدیاد سریع خطوط تلفن قرمز و اندازه زیاد تماس هایی که دریافت می شود ، نشان می دهد که این خدمات نیازهای جامعه را برآورده می سازد . به علاوه هزینه پایین آن و فوایدی که برای خود متخصصان خطوط تلفن قرمز دارد به نظر تحقیق مستمر و گسترش خدمات تلفن مداخله در بحران را توجیه می کند .
خودکاوی هیپنوتیزمی
سیمورهالپرن
تعریف
خودکاوی هیپنوتیزمی یک روش شبه هیپنوتیزمی رواندرمانی است که بر پایه روانشناسی فروید می باشد . این شیوه بر پایه گفتگو شکل می گیرد . بیمار تشویق می شود تا حالات ذهنی اش را ( خواستها یا تمایلات ، افکار ، تصوزات و احساسات یا وسوسه ها ) از طریق تصور بدنی و خویشتن پنداری که مقوله های زیست – فرهنگی تفکر هستند ، بررسی کند با مراجعه به روش هایی که در آن فرد خودش را تجزیه و تفسیر می کند این تجربه ها مواد خام گفتگو را تشکیل می دهند .
حالات ذهنی ، ارتباط های روانی وقایع فیزیولوژیکی و فرآیند ها هستند . این حالات در حل مراقبت منظم شامل بازداری گزینش حرکت ، رمز گشایی و مرتب می شوند . این گونه فعالیت ها یک هوشیاری خود مختار را آشکار می کند که ما آن را خود ( self ) می‌نامیم .
خودکاوی هیپنوتیزمی به دنبال این است که اختلالات و بی نظمی ها را در فعالیت های (متابولیک) پردازش اطلاعات ارگانیسم ، که اساسا به آنها نشانه شناسی می‌گویند ، اصلاح کند . درمان جداناپذیر از دانستن است که یک فرآیند زیست – نشانه ای است که در آن وقایع فیزیولوژیکی به تدریج برای فرد دانا به اشکال روانی مختلف آشکار می شود . نفی دانستن به شکل های متفاوت ، رشد و سلامتی را متوقف می کند .
خودکاوی هیپنوتیزمی ، هم روش کلامی و هم روش مفهومی برای سلامتی را شامل می شود : تحلیلی به شکل گفتگوی درمانی و فکری به شکل توجه منظم در طی بازداری گزینش حرکت خودکاوی هیپنوتیزمی به عنوان یک امکان درمانی متمایز سرآغاز تکامل خود کنترلی از طریق گسترش اراده به واسطه ساختارهای دورنی – بدنی است .
تاریخچه
در دهه 1950 ، علاقه دوباره ای نسبت به مشکلات هوشیاری وجود داشت این جو منجر به احیای هیپنوتیزم و خودکاوی هیپنوتیزمی شد . علاقه من به هیپنوتیزم به عنوان وسیله ای برای جستجوی حالات روانی ، مرا به جستجوی توانایی های درمانی آن برای درمان بیماران اسکیزوفرنی هدایت کرد . این بیماران غالبا در برابر هیپنوتیزم مقاومت می کنند. تحلیل این مقاومت منجر به روش خودکاوی هیپنوتیزمی شد .
من پی بردم که تمرین تکرار شونده . بی حرکت ماندن داوطلبانه . موانع سرکوب کننده را پایین می آورد و انرژی روانی راحتی در بیماران به شدت پسرفت کرده، کاهش می دهد . این مشاهدات این را آشکار ساخت که سرکوب در حالت های بدنی و عملکردهای بدنی ماهیچه ای برای مثال “ طرز قرار گرفتن ” نشان داده می شود ؛ عمل و فکر در تمایلات و الگوههای پاسخ دهی همیشگی ، آشکار می شوند . تعارض ها به عنوان احساسات مانند حالت ها ابراز می شوند . تعارض ها ( دانستن در برابر ندانستن ) از طریق ارتباطات درونی – بدنی نشان داده می شوند .
این مشاهدات مرا متقاعد کرد که قانون تنظیم عملکرد های درونی از طریق یک “ سیستم عصبی خودکار” اشتباه بوده است . عملکردهای درونی به طرز جدانشدنی با فعالیت های بدنی درگیر هستند . این دیدگاهی است که اکنون به شکل گسترده ای انتشار یافته است . آزادی حرکت ، فکر و احساس ، جدا نشدنی هستند . ما با تمامیت وجودمان فکر می کنیم ، عمل می کنیم و احساس می کنیم . چیزی که در آغاز به عنوان یک فن مصاحبه بود ، به یک گفتگوی درمانی تبدیل شد .
فن
بیمار ، پس از ورود به اتاق مشاوره ، دعوت به نشستن می شود و تشویق می شود تا افکار و احساساتش را بیان کند . این منجر به کسب اطلاعاتی می شود که ممکن است به عنوان سوالاتی تنظیم مجدد شوند که جوابهای آنها منتج به احساس راحتی شود . درمانگر هنگامی که به این شکایات گوش می دهد ، به دنبال پیدا کردن موضوع سربسته است ، سوالی که مراجع تلاش می کند تا آن را مطرح کند . بیماران در اصل نمی توانند مؤثر عمل کنند ، چون ناتوان از بیان کردن سوالات مناسب برای خودشان هستند . شخص به علت افکار مبهم و سوء تعبیرها نمی تواند تصمیم بگیرد . ناتوانی در تصمیم‌گیری ، عمل را از کار می اندازد و بیمار ناراحت و مضطرب می سازد . بنابراین ارتباط با بیمار در ابتدا ، او را در حالت راحت قراردادن و کمک به او در ایجاد سوالات پرمعنی است .
مرحله دوم ، وقتی که از بیمار خواسته می شود که دراز بکشد و در یک حالت خوابیده راحت قرار بگیرد ، آغاز می شود . این حالت که یک حالت طاقباز با دستها در کنارو گردن کشیده است . به بیمار اجازه می دهد تا از تنشهای جسمانی اش آگاه شود . از او خواسته می شود تا چشمهایش را ببندد ، راحت باشد ، حرکت نکند و همه وقایع ذهنی که جریان ذهنی او را تشکیل می دهد ، به دقت مشاهده کند . در واقع او یک حالت انعکاس انتقادی به خود می گیرد و متناوبا جریان وقایع را گزارش می کند . از او خواسته می‌شود که تفسیر نکند . در این مرحله از درمان . با استفاده از گفتگوی درونی ، بیمار فرصتی پیدا می کند تا خود هوشیار خود را از طریق کاهش تنشهای باقیمانده گسترش دهد . او ماهیچه های خود را آرام می کند و جریان اطلاعات از طریق عمل اصلاحی بازداری گزینشی ادامه می دهد .
بی تحرکی داوطلبانه ، همانطور که در گفتگوی درونی تمرین می شود ، نباید با یک بی حرکتی تحمیل شده به خود ، آرامش فزاینده یا خود هیپنوتیزمی اشتباه گرفته شود . بیمار به عنوان مشاهده کننده ، در پی این است که یک حالت هوشیاری را حفظ کند . در این حالت هوشیاری ، توجه یک پیش شرط مهم برای تکمیل خاطرات است . از طریق کانالهای عصبی – زیستی توجه است که اطلاعاتی که از عملکرد عصب و ماهیچه استنباطی می شود ، توسط مرکز مغز به یکپارچکی هدایت می شود بنابراین حالت خودکاوی هیپنوتیزمی در هماهنگی روان تنی اثر دارد .
بازداری گزینشی کمک می کند تا اطلاعاتی که معمولا در سکون توسط تنشهای بدنی نگاه داشته اند و از ورود به آنها به هوشیاری جلوگیری شده بود آزاد شوند . سرکوبها در طول گفتگوی درونی ضعیف می شوند . توجه به رهایی اطلاعات سرکوب شده ، اثر آن را برمشاهده کننده ، کاهش می دهد ، بنابراین به او اجازه می دهد تا تمایلاتی را که قبلا ترس آور ، مشکل زا و محرک جرم بوده اند را تحت کنترل بگیرد و روی آنها نظارت کند. وقتی که جریان اطلاعات فروکش کرد و اثرات بی تحرکی بیمار را ناراحت ساخت ، از او خواسته می شود تا بنشیند و مرحله دیگر درمان ، که گفتگوی بیرونی است ، آغاز می‌شود .
